Tematem przewodnim VII Konferencji Edukacji Klasycznej, która odbyła się 5 grudnia 2015 r. była Edukacja w czasach wojny cywilizacji.
O. Tomasz OP zaprezentował wykład Czy nauki przyrodnicze stoją w opozycji do wiary? Dotknął w nim podstawowej dziś kwestii, relacji między wiarą a rozumem. Opierając się na filozofii klasycznej, w tym myśli Akwinaty, a także encyklikach papieskich – jako jednym z elementów nauczania Kościoła – w sposób bardzo uporzadkowany przedstawił ten problem, wskazując, że choć wiara i rozum są to dwie myślnie rozróżnialne rzeczywistości, to jednak prowadzą – choć za pomocą innych narzędzi – do poznani tej samej Prawdy. Między wiarą a rozumem nie ma i nie może być sprzeczności. A zatem teorie naukowe, jeśli są prawdziwe, nie stoją w opozycji do wiary. Można byłoby dodać, że doskonale zdawali sobie z tego sprawę ludzie średniowiecza, którzy powołali do życia uniwersytety (miejsca odkrywani i umiłowania prawdy), a z teologii uczynili królową nauk.
Dariusz Zalewski, pedagog i publicysta, w wykładzie Ponadczasowycharakter wychowania katolickiego zaprezentował meandry współczesnej pedagogiki, która odeszła od realistycznej antropologii filozoficznej i nie formuje człowieka ku pełni jego dojrzałości w perspektywie celu ostatecznego. Przypomniał, że drogą do przywrócenia wychowaniu jego właściwego celu jest powrót do założeń katolickiej etyki wychowawczej i formowanie cnót, czyli usprawnianie w człowieku jego woli, popędów i sfery emocjonalnej. Podał przykłady konkretnych działań wychowawczych, które prowadzą do zwalczania konkretnych wad (np. lenistwa).
Kolejny wykład zatytułowany Rewolucja kulturowa XX wieku – rola Szkoły Frankfurckiej w destrukcji kultury chrześcijańskiej został wygłoszony przez dr Monikę Kacprzak. Prelegentka w szkicowy sposób zaprezentowała historię formowania się tzw. szkoły frankfurckiej, sylwetki głównych jej przedstawicieli, a wreszcie przemożny i zgubny wpływ głoszonych przez nich idei na kulturę, rzeczywistość społeczną i polityczną, w tym na programy edukacyjne. Znalezienie konkretnych odniesień między tymi teoriami (ideologiami) i (anty)rzeczywistością oświatową nie stanowiło większego problemu dla osób mających jakieś wyobrażenie o systemie edukacji.
Ostatni z prelegentów, dr Wojciech Golonka, prorektor Instytutu Uniwersyteckiego św. Piusa X w Paryżu, mówił o Gilbercie K. Chestertonie jako apostole zdrowego rozsądku, obrazując temat wieloma przykładami z życia pisarza oraz odwołaniami do jego bogatej twórczości. Autor referatu wskazywał na aktualność wielu diagnoz stawianych przez pisarza konwertytę – także w okresie sprzed nawrócenia na katolicyzm – w odniesieniu do kondycji człowieka, społeczeństwa, także w aspekcie nadprzyrodzonym.